ละครต่อจากนี้จะเป็นการร่วมสร้างกับผู้คนในเมือง

ที่ซัปโปโรมีอาคารและการจัดงานแสดงที่เกี่ยวข้องกับศิลปวัฒนธรรมอยู่เป็นจำนวนมาก ในปีค.ศ. 2005 เริ่มมีงาน “เวทีศิลปะแห่งซัปโปโร” เป็นงานเทศกาลทางด้านศิลปะ เช่น ศิลปะและการละคร ดนตรี ฯลฯ จัดขึ้นในตัวเมืองของซัปโปโรเป็นเวลาหนึ่งเดือน นับว่าเป็นงานศิลปะที่มีสีสันของฤดูใบไม้ร่วง คุณมิยาตะ เคโกะเป็นดารานักแสดงสังกัดคณะละครซัปโปโรซะซึ่งได้เข้าร่วมกับเวทีศิลปะแห่งซัปโปโร ได้พูดถึงเรื่องของตนเองและเรื่องที่เกี่ยวกับ
ซัปโปโรให้ฟัง

---

ตอนแรกเคยคิดว่า “สงสัยจะไม่สามารถเล่นละครกับผู้คนที่น่ากลัวเหล่านี้ได้แน่เลย…”

คุณมิยาตะเกิดที่เมืองชินฮิดะกะ มิสึอิชิ คุณมิยาตะได้ทำกิจกรรมในชมรมละครตอนอยู่มัธยมปลายเป็นเวลา
3 ปี ได้จบการศึกษาจากวิทยาลัยของซัปโปโรและได้ทำงานที่สถานีเคเบิ้ลทีวี ตลอดระยะเวลา 4 ปี ได้ทำงานรายงานข่าวทั่วพื้นที่ซัปโปโร และทำงานที่เกี่ยวกับด้านการสร้างรายการโทรทัศน์ เช่น การบันทึก
การรายงาน การแก้ไข เป็นต้น ต่อมา มาทำงานทางด้านสำนักงาน งานพิธีกร และได้เข้าร่วมกับการอบรมเชิงปฏิบัติการการเล่นละครในขณะที่ยังทำงานส่วนตัวของวิทยุชุมชน การเข้าร่วมนี้นับเป็นโอกาสที่ได้ยืนบนเวทีเมื่ออายุ 30 ปี

“ด้วยความชอบในการดูการเล่นละคร ได้ไปดูละครที่คงคะริเนียว (โรงละครที่โคโตนิ ซัปโปโร) และโรงละครซัปโปโรฮอนดะที่มีอยู่ในสมัยนั้น สำหรับดิฉันรู้จักแต่ละครระดับมัธยมปลายของบ้านนอกเท่านั้น จึงมีความอยากที่จะได้ใกล้ชิดกับละครของซัปโปโร สงสัยจะไม่สามารถเล่นละครกับผู้คนที่น่ากลัวเหล่านี้ได้แน่เลย…ในตอนที่เริ่มทำงานที่ต้องใช้เสียงอย่างงานพิธีกรและงานวิทยุ เพื่อที่จะสร้างพลังในการแสดงความรู้สึก
จึงได้เข้าร่วมการอบรมเชิงปฏิบัติการการเล่นละคร ด้วยเหตุนี้ ดิฉันจึงเริ่มนึกถึงศิลปะการแสดงที่เคยคลั่งไคล้ตอนอยู่มัธยมปลาย และได้ถูกดึงให้เข้าไปร่วมทันที”

การจัดการแสดงที่ใช้พื้นที่ท้องถิ่นเป็นฉาก เป็นเพราะต้องการที่อยากจะแสดง
ในทุกพื้นที่ของฮอกไกโด

ในการทำงานของคณะละครซัปโปโรซะที่คุณมิยาตะเป็นสมาชิกอยู่นั้น มักใช้ฮอกไกโดและซัปโปโรเป็นฉากอยู่หลายครั้ง

“การจัดการแสดงที่ตัวเมืองของฮอกไกโดและซัปโปโรเป็นฉากนั้น เพราะมีความต้องการที่จะให้ผู้คนใน
เมืองต่างๆ ของฮอกไกโดได้รับชมนั่นเอง ฉากของ “ฤดูใบไม้ผลิที่โรแมนติก (เพลงโรแมนติก)” ใช้เกาะนะกะของสระโชบุในสวนสาธารณะนากาจิมะเป็นฉาก “เพลงของสายตะวันตกเส้นที่11” ใช้ที่จอดรถของรถราง
สายตะวันตกเส้นที่ 11 เป็นฉาก และยังมี “พิพิธภัณฑ์วรรณกรรมของวาตานาเบะ จุนอิจิ”, “ตลาดถนนใหม่”, “ห้องสมุดกลาง” เป็นต้น ที่ใช้คำนามเฉพาะเจาะจงและทำการขยายผลสิ่งที่เป็นหัวข้อของท้องถิ่น ในการแวะเยี่ยมพื้นที่ใกล้เคียงที่ใช้เป็นฉากซึ่งอยู่ในช่วงของการปฏิบัติงาน ดิฉันจะทำการสังเกตความรู้สึกของผู้คนที่อาศัยอยู่บริเวณนั้น จะคิดว่าตัวเองอยู่ในบทการแสดงโดยการไปยืนที่ที่จอดรถประจำทางนั้นจริงๆ

จวบจนถึงปัจจุบัน ถึงแม้โอกาสในการกลับมาแสดงน้อย แต่ในซัปโปโร เริ่มมีการทำ “เทศกาลละคร
ซัปโปโร” (ต่อจากนี้เรียก เทศกาลละคร) ซึ่งในระยะยาวเป็นการกลับมานำผลงานที่เคยแสดงในอดีตกลับมาแสดงอีก นอกจากนี้ เดือนพฤศจิกายนของทุกปีมีการจัด “เทศกาลโรงละครซัปโปโร Theater Go Round” ซึ่งเป็นโปรแกรมหนึ่งของเวทีศิลปะแห่งซัปโปโร เทศกาลนี้เป็นงานเทศกาลที่มีการแสดงผลงานและวางแผนจัดฉากเพื่อแข่งขันกัน เช่น ละคร โอเปร่า ดนตรี ละครหุ่นกระบอกในโรงละครทั้ง 9 แห่ง และผลของการตัดสินนั้น จะทำให้มีโอกาสสูงที่จะถูกคัดเลือกให้แสดงใน “เทศกาลละคร” ในระยะยาว เพราะฉะนั้น จึงอยากจะให้ดูความใส่ใจของคณะละครให้มากขึ้น! ซึ่งมันก็มากขึ้นๆ ในแต่ละปี อยากจะขอบคุณด้วยความจริงใจในโอกาสที่สามารถแสดงซํ้าได้อีก ในฐานะนักแสดง ยากนักที่จะลืมบทที่แสดงแล้วไปครั้งหนึ่ง การที่สามารถใช้ชีวิตประจำวันร่วมกับบทบาทที่แสดงนั้น ถือว่าเป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยมเลย”

อยากสร้างโรงละครของเมือง ให้ผู้คนในท้องถิ่นมารวมกัน

“เทศกาลละครในเดือนกุมภาพันธ์ ปีค.ศ. 2012 ได้จัดการแสดงละครโดยให้ฉายคำบรรยายเป็นภาษาเกาหลีให้กับนักท่องเที่ยวที่มาเที่ยวซัปโปโรในเทศกาลหิมะ สำหรับนักท่องเที่ยวจากยุโรปและอเมริกา มีตั้งแต่
เด็กเล็กไปจนถึงผู้ใหญ่สูงอายุ ผู้คนจากทั่วสารทิศมารวมกันที่นี่ ในฐานะที่ทำหน้าที่เป็น “สถานที่” โรงละครในการรวมตัวกันที่มีอยู่กันทุกเมือง ดิฉันคิดว่า ชาวต่างประเทศที่มาชมผลงานของพวกเราที่โรงละครนั้น ไม่เพียงแต่มาดูผลงานเท่านั้น มีชาวต่างประเทศจำนวนไม่น้อย ที่คิดว่าอยากจะมาซึมซับกับบรรยากาศของเมืองในโรงละครด้วย พวกเรานักแสดงเองก็เช่นกัน คิดที่อยากจะดำเนินกิจกรรมนี้ต่อไปโดยผ่านการ
เล่นละคร เพื่อที่จะให้โรงละครเป็นสถานที่เชื่อมโยงระหว่างเราและผู้คนในเมืองมากขึ้น ”

ในปัจจุบัน ไม่เพียงแต่นักแสดงเท่านั้น อาจารย์ในโรงเรียนมัธยมต้นและมัธยมกลางได้จัดให้มีการอบรมเชิงปฏิบัติการการเล่นละคร สอนวิธีการมีความสัมพันธ์เชื่อมโยงกับผู้คนโดยผ่านการเล่นละคร การแสดงนั้น จะต้องสังเกตและคิดพิจารณาถึงบทบาทนั้นๆ กล่าวคือ มันเหมือนกับวิธีการมีความสัมพันธ์เชื่อมโยงกับผู้คนนั่นเอง พวกเด็กๆ ที่คุณมิยาตะได้พบบอกว่า ถ้าโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว จะไปเที่ยวที่โรงละคร วันที่จะเป็นจริงคงอีกไม่นาน

• 

•